"Kollarında, oraya ait olduğumu düşünüyordum
Anlamlı geliyordu bana
Beni koruyan bir çit,
Beni koruyan bir ev gibiydi
Orada güclü olacağımı düşünüyordum
Ama bir aptalmışım ben aslen; sadece oyunu kurallara göre oynayan"
Ne kötü bir duygudur bu; birine güvenmek; ona sığınabileceğini düşünmek; onunlayken zamanın durduğuna inanacak kadar kendini kaybetmek ve sonra bir gün adeta bir rüyadan uyanırcasına kalkmak ve kendini bir başına, tekrar korumasız, yalnız, mutsuz ve hatta bu sefer bir de umutsuz hissetmek... Bu kadar güzel olan şey bir anda nasıl yok olur anlamak mümkün değil, tek açıklaması bunların gerçekten de rüya olduğu olsa gerek... Uyanıkken görülen "gündüz düşleri" gibi... Kimbilir belki de güzel olmasını istediğimiz için güzel olan, ama aslında bu sebeple birçok şeyi görmezden geldiğimiz ya da görsek de kabullenmek istemediğimiz düşlerdir bunlar.
Ben aslen arasıra karamsarlığa kapılsam da hep içimde o pozitif his vardır, herşey daha iyi olacak; birgün sevdiğim adamla, sevdiğim evde, sevdiğim çocuklarım ve sevdiğim köpeğimle oturduğumu görürüm güzel bahçemizde... Sevdiğim işi yapıyorumdur aynı zamanda; tüm sevdiklerimiz de bizimledir... Evimizden kahkahalar yükselir, bir de o uzak diyarların güzel esintileri... Bu resim öyle canlıdır ki kafamda, güzel resim yapabilsem tüm detaylarıyla çizebilirim size...
Bunlar güzel hayaller diyeceksiniz büyük ihtimalle, hepimiz kurarız arasıra ama pek de gerçekleştiği görülmemiştir! Belki de öyle ama öte yandan ne kalıyor ki insana hayal etmediği, herşeyin arzuladığı gibi olabileceğine inanmadığı zaman... ne faydası var mutsuz ve umutsuzluğu düşünmenin..
sanırım önemli olan gerçekleşmeyecek olsa bile bunu düşlemek ki insan hayata tutunabilsin.. bir Önemli nokta da bu hayalleri seninle paylaşan kişiyi bulmak bence, hayata bu çerçeveden bakabilen ve birlikte hayal kurabildiğin..
Artık 20'li yaşlar bitti, 30'ların bitmesine de az kaldı; büyüdüm ve hatta yaşlanıyorum; başladı küçük çizgiler yüzümde, vücümda yerleşen yağ kitleleri... Bazı şarkılar benim için de gençlik parçaları artık, Black, Tiffany... Taksim, Beyoğlu benim için de gençlik mekanı oldu... Eski güzel günleri daha çok anar oldum aynı anneanemin yaptığı gibi; kendi kendime "ah o eski kız partileri, mektup arkadaşları, gece dışarıya çıkmak için söylenen yalanlar, defter içinde gelen aşk notları, kapıya bırakılan mis gibi kokan bahar çiçekleri nerde?" diye konuştuğum çok oluyor.
Şimdi ise bir Cuma gecesi evde oturmuş, loş bir lamba ışığında; hafif bir müzik eşliğinde, tek başıma bu yazıyı yazıyorum... Yazmak, düşüncelerimi yazıya dökebilmek, paylaşabilmek harika bir duygu o başka bir konu... Ama düşünüyorum da ne oldu o hareketli, neşeli, keyifli haftasonu günlerine? yoksa bu sefer de yazı yazmalıyım diye tek başıma kendimi eve kapatarak mı avutuyorum kendimi... Yoksa bu o istemediğim umutsuzluk mu, yoksa yaşlanıyor muyum tek başıma???
Belki de bitmesini istemediğim, hayallerimi paylaştığına inandığım, ilk defa bu denli içime sinen bir ilişkinin bitiyor olması beni itiyor şu an yalnızlığa... Bir cuma gecesi kendimi haftanın 45 saatini karşısında geçirdiğim bilgisayarın başında buluyorum... Peki ne oldu o güzel resim? Hani hayal kurmak güzeldi, buydu hayata tutunmayı sağlayan??? Bugün o hayaller yıkıldı, göz yaşına bıraktı onun için ayrılan koltukları…
Evet galiba yaşlanıyorum; ve de yalnız.. Beni umutsuzluğa iten de bu sanırım bu gece... bu yaşın güzelliklerini paylaşacağım, arasıra görüntü bulanıklaşsa da hayallerimi paylaşan o kişi yanımda olmadan… Yalnız doğduk ve yalnız öleceğiz derler ama bu doğru değil; doğarken de yanımızda insanlar vardı bizi karşılayan, bizi seven; öldüğümüzde de insanlar oluyor; bizi yolcu eden ve bizi önemseyen... Bu anlar aslında paylaşılıyor ve bu yüzden anlamlı. Yalnızlık insana uygun değil bence, bana hiç mi hiç uygun değil hem de... Ben yaşarken de bu insanlar olsun istiyorum, paylaşmak, hayal etmek ve yaşamak için... Büyürken de yanımda olsunlar istiyorum, yaşlanırken de, ölürken de..
Hayat ve yaşananlar gerçekten hayal ettikce ve hayallerini paylaşan insanla güzel...
Bu kişiyi bulduğunuzu düşünüyorsanız, lütfen bırakmayın... Sarılın ona, kötü zamanlar da olsa paylaşın... Geriye kalan güzelliklerin de birlikte keyfine varın...
Sevgiyle Kalın!
Anlamlı geliyordu bana
Beni koruyan bir çit,
Beni koruyan bir ev gibiydi
Orada güclü olacağımı düşünüyordum
Ama bir aptalmışım ben aslen; sadece oyunu kurallara göre oynayan"
Ne kötü bir duygudur bu; birine güvenmek; ona sığınabileceğini düşünmek; onunlayken zamanın durduğuna inanacak kadar kendini kaybetmek ve sonra bir gün adeta bir rüyadan uyanırcasına kalkmak ve kendini bir başına, tekrar korumasız, yalnız, mutsuz ve hatta bu sefer bir de umutsuz hissetmek... Bu kadar güzel olan şey bir anda nasıl yok olur anlamak mümkün değil, tek açıklaması bunların gerçekten de rüya olduğu olsa gerek... Uyanıkken görülen "gündüz düşleri" gibi... Kimbilir belki de güzel olmasını istediğimiz için güzel olan, ama aslında bu sebeple birçok şeyi görmezden geldiğimiz ya da görsek de kabullenmek istemediğimiz düşlerdir bunlar.
Ben aslen arasıra karamsarlığa kapılsam da hep içimde o pozitif his vardır, herşey daha iyi olacak; birgün sevdiğim adamla, sevdiğim evde, sevdiğim çocuklarım ve sevdiğim köpeğimle oturduğumu görürüm güzel bahçemizde... Sevdiğim işi yapıyorumdur aynı zamanda; tüm sevdiklerimiz de bizimledir... Evimizden kahkahalar yükselir, bir de o uzak diyarların güzel esintileri... Bu resim öyle canlıdır ki kafamda, güzel resim yapabilsem tüm detaylarıyla çizebilirim size...
Bunlar güzel hayaller diyeceksiniz büyük ihtimalle, hepimiz kurarız arasıra ama pek de gerçekleştiği görülmemiştir! Belki de öyle ama öte yandan ne kalıyor ki insana hayal etmediği, herşeyin arzuladığı gibi olabileceğine inanmadığı zaman... ne faydası var mutsuz ve umutsuzluğu düşünmenin..
sanırım önemli olan gerçekleşmeyecek olsa bile bunu düşlemek ki insan hayata tutunabilsin.. bir Önemli nokta da bu hayalleri seninle paylaşan kişiyi bulmak bence, hayata bu çerçeveden bakabilen ve birlikte hayal kurabildiğin..Artık 20'li yaşlar bitti, 30'ların bitmesine de az kaldı; büyüdüm ve hatta yaşlanıyorum; başladı küçük çizgiler yüzümde, vücümda yerleşen yağ kitleleri... Bazı şarkılar benim için de gençlik parçaları artık, Black, Tiffany... Taksim, Beyoğlu benim için de gençlik mekanı oldu... Eski güzel günleri daha çok anar oldum aynı anneanemin yaptığı gibi; kendi kendime "ah o eski kız partileri, mektup arkadaşları, gece dışarıya çıkmak için söylenen yalanlar, defter içinde gelen aşk notları, kapıya bırakılan mis gibi kokan bahar çiçekleri nerde?" diye konuştuğum çok oluyor.
Şimdi ise bir Cuma gecesi evde oturmuş, loş bir lamba ışığında; hafif bir müzik eşliğinde, tek başıma bu yazıyı yazıyorum... Yazmak, düşüncelerimi yazıya dökebilmek, paylaşabilmek harika bir duygu o başka bir konu... Ama düşünüyorum da ne oldu o hareketli, neşeli, keyifli haftasonu günlerine? yoksa bu sefer de yazı yazmalıyım diye tek başıma kendimi eve kapatarak mı avutuyorum kendimi... Yoksa bu o istemediğim umutsuzluk mu, yoksa yaşlanıyor muyum tek başıma???
Belki de bitmesini istemediğim, hayallerimi paylaştığına inandığım, ilk defa bu denli içime sinen bir ilişkinin bitiyor olması beni itiyor şu an yalnızlığa... Bir cuma gecesi kendimi haftanın 45 saatini karşısında geçirdiğim bilgisayarın başında buluyorum... Peki ne oldu o güzel resim? Hani hayal kurmak güzeldi, buydu hayata tutunmayı sağlayan??? Bugün o hayaller yıkıldı, göz yaşına bıraktı onun için ayrılan koltukları…
Evet galiba yaşlanıyorum; ve de yalnız.. Beni umutsuzluğa iten de bu sanırım bu gece... bu yaşın güzelliklerini paylaşacağım, arasıra görüntü bulanıklaşsa da hayallerimi paylaşan o kişi yanımda olmadan… Yalnız doğduk ve yalnız öleceğiz derler ama bu doğru değil; doğarken de yanımızda insanlar vardı bizi karşılayan, bizi seven; öldüğümüzde de insanlar oluyor; bizi yolcu eden ve bizi önemseyen... Bu anlar aslında paylaşılıyor ve bu yüzden anlamlı. Yalnızlık insana uygun değil bence, bana hiç mi hiç uygun değil hem de... Ben yaşarken de bu insanlar olsun istiyorum, paylaşmak, hayal etmek ve yaşamak için... Büyürken de yanımda olsunlar istiyorum, yaşlanırken de, ölürken de..
Hayat ve yaşananlar gerçekten hayal ettikce ve hayallerini paylaşan insanla güzel...
Bu kişiyi bulduğunuzu düşünüyorsanız, lütfen bırakmayın... Sarılın ona, kötü zamanlar da olsa paylaşın... Geriye kalan güzelliklerin de birlikte keyfine varın...
Sevgiyle Kalın!
